Przesłanki wyłączające odpowiedzialność karną w postępowaniu karnym w Delfcie
Przesłanki wyłączające odpowiedzialność karną (art. 40-49 Kodeksu karnego) takie jak obrona konieczna, samoobrona czy stan wyższej konieczności prowadzą do uniewinnienia, pomimo prawomocności wyroku. W Delfcie sąd ocenia, czy czyn nie stanowi przestępstwa, na przykład w przypadku incydentów na Rynku lub w centrum miasta.
Prawomocne uniewinnienie na tej podstawie uruchamia zasadę ne bis in idem i zapobiega ponownemu ściganiu, co ma znaczenie dla spraw lokalnych rozpatrywanych przez sąd policyjny w Hadze z udziałem podejrzanych z Delftu.
Zastosowanie i ciężar dowodu w kontekście delfckim
Podejrzany ponosi ciężar dowodu w zakresie wiarygodności; prokuratura musi obalić przedstawione dowody. Obrona konieczna wymaga subsydiarności i proporcjonalności. Sąd apelacyjny oraz Sąd Najwyższy dokonują rygorystycznej oceny, jak w delfckich przypadkach oporu przeciwko kradzieży rowerów czy konfliktów w kawiarniach przy Beestenmarkt.
Przykłady praktyczne: przemoc domowa w dzielnicy Poptahof lub wypadki drogowe na ulicy Phoenixstraat. Powodzenie zależy od konkretnych okoliczności, popartych zeznaniami lokalnych świadków.
Konsekwencje dla podejrzanych w Delfcie
Uniewinnienie znosi odpowiedzialność karną i umożliwia rehabilitację. Chroni to zgodne z prawem działania w sensie prawomocnym, przynosząc korzyści mieszkańcom Delftu, takie jak utrzymanie pracy na TU Delft lub w lokalnych stowarzyszeniach.
(Liczba słów: 214)